παράβολος

-η, -ο / παράβολος και ποιητ. τ. παραίβολος, -ον, δωρ. τ. ουδ. πάρβολον, ΝΑ

1. (για πρόσ.) αυτός που εκθέτει τον εαυτό του σε κίνδυνο, παράτολμος, ριψοκίνδυνος, απερίσκεπτος

2. (για πράγμα ή πράξη) επικίνδυνος, επισφαλής (α. παράβολη επιχείρηση» β. «παράβολον καὶ χαλεπὸν πρᾱγμα», Ισοκρ.)

3. το ουδ. ως ουσ. το παράβολο

(ώς δικανικός όρος) παρακαταθήκη ή προκαταβολή χρηματικού ποσού σε δικαστικές υποθέσεις, και ιδίως σε περιπτώσεις εφέσεων, για να χρησιμεύσει ως ενέχυρο ή εγγύηση για το πρόστιμο σε περίπτωση αποτυχίας

νεοελλ.

το ουδ. ως ουσ. παραστατικό έγγραφο τής καταβολής σε δημόσια αρχή ορισμένου χρηματικού ποσού που είναι απαραίτητο για την άσκηση ενδίκου μέσου, λ.χ. για να συζητηθεί η σχετιζόμενη με αυτό στο δικαστήριο υπόθεση, ή για την άσκηση ορισμένου δικαιώματος, όπως είναι λ.χ. η συμμετοχή υποψήφιου βουλευτή στον εκλογικό αγώνα

αρχ.

1. αυτός που έχει αμφίβολη σημασία, απατηλός

2. το ουδ. ως ουσ. α) τολμηρή διάθεση ή απόφαση

β) παρυφή ιματίου

γ) τολμηρή μεταφορά

3. (η αιτ. τού ουδ. στον συγκριτ. βαθμό ως επίρρ.) παραβολώτερον

πιο παράτολμα, ασυλλόγιστα, απερίσκεπτα.

επίρρ...

παραβόλως Α

1. παράτολμα, απερίσκεπτα

2. αιφνίδια, ανέλπιστα.

[ΕΤΥΜΟΛ. < παρ(α)-* + -βολος (< βόλος < βάλλω), πρβλ. μετά-βολος].